Το εν λόγω κτήριο, αρχικά κατασκευασμένο τη δεκαετία του 1950 αποτελεί μια από τις ελάχιστες ισόγειες μονοκατοικίες της περιοχής που δεν έχουν κατεδαφιστεί, δίνοντας τη θέση τους σε ανέγερση πολυκατοικιών. Στόχος των ιδιοκτητών ήταν η διατήρηση και η ανάδειξη της, καλύπτοντας ταυτόχρονα τις ανάγκες μιας σύγχρονης κατοικίας.

 

Προτεραιότητα δόθηκε σε εργασίες συντήρησης και στατικής ενίσχυσης της λίθινης τοιχοποιίας, η οποία αρμολογήθηκε εκ νέου σχεδόν εξ’ ολοκλήρου. Ταυτόχρονα έγινε εξορθολογισμός της εσωτερικής διαρρύθμισης, με τους χώρους διημέρευσης να διατάσσονται στη διαμήκη πτέρυγα με προσανατολισμού ανατολής-δύσης και τους ιδιωτικούς χώρους (λουτρά-υπνοδωμάτια) να τοποθετούνται στον εγκάρσιο άξονα που εκτείνεται προς το βόρειο άκρο του οικοπέδου.

 

Τέλος, έγινε προσπάθεια διατήρησης και ανάδειξης της εξωτερικού ρυθμού και της μορφολογίας του κτηρίου, τόσο με τα πλαίσια περιμετρικά των ανοιγμάτων, όσο και με το φωτισμό που εγκαταστάθηκε σε στρατηγικά σημεία της όψης.